Czy biegła księgowa musi biegać? Czy idealnej mamie może zakręcić się w głowie? Życie ze stwardnieniem rozsianym (SM) to nie wyrok. Lecz czy polskie społeczeństwo ma tego świadomość? Wśród chorych są zarówno idealni rodzice, jak i idealni pracownicy. Czy SM musi ich dyskwalifikować? W maju rusza kolejna, IV już edycja kampanii „SM – Walcz o siebie”!

Stwardnienie rozsiane (SM) jest nieuleczalną, przewlekłą i nieprzewidywalną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, dotykającą głównie ludzi młodych. SM nie jest jednak chorobą śmiertelną i warto pamiętać, że to nie wyrok. Codzienna heroiczna walka, nie tylko
o zdrowie, ale także o równe i sprawiedliwe traktowanie to wyzwanie każdego, kto zmaga się z tą chorobą. Warto się zastanowić, jak my postrzegamy chorych na SM i czy przypadkiem to nie z ust ludzi zdrowych zbyt często zapada wyrok.

Praca ważna w życiu chorego

Praca odgrywa bardzo ważną rolę w życiu każdego człowieka. Dzięki niej możemy nie tylko zaspokajać swoje potrzeby materialne, ale i rozwijać się, spełniać własne marzenia i ambicje. Dlatego wykluczenie z rynku pracy jest szczególnie bolesne. Przeprowadzone w ramach IV edycji kampanii „SM – Walcz o siebie” badania[1] wskazują na pewną niejednoznaczność postaw społecznych wobec pracy osób chorych na SM. Z jednej strony, znaczna większość badanych Polaków zgadza się, że pozostawanie aktywnym zawodowo z punktu widzenia osób chorych może przynosić wiele korzyści. Z drugiej zaś, niemal połowa badanych – 46% uważa, że osoby cierpiące na SM nie mogą pracować, a 39% – że osoby chore na stwardnienie rozsiane zawsze poruszają się na wózku inwalidzkim. Ponadto ponad połowa respondentów uważa, że osoba z SM często bywa nieobecna w pracy, a także, że nie jest na tyle fizycznie sprawna, by pracować osiem godzin dziennie. 47% twierdzi, że efektywność chorego zawsze będzie niższa w porównaniu z pracą zdrowych pracowników. A jak to wygląda z perspektywy osób z SM?    Czytaj więcej…